با همان شور و حرارت همیشگی و کلماتی که ادای آن فقط از خودش بر می‌آید… او لحظه گل را توصیف می‌کند و با فریادهایی که کمتر در تلویزیون ایران می‌بینیم، دو گل استثنایی مقابل ولز را گزارش و روایت کرد.
ایران ۱ – ولز ۰؛ ۹ دقیقه و ۴۹ ثانیه. حالا دیگه دوست داریم سوت رو هر چه زودتر بزنن. نباید بذاریم که اتفاق بدی رخ بده. چه موقعی هم گل رو زدیم.
ما تازه آغاز راه هستیم. صورت زخمی تیم ملی فوتبال ترمیم شد. یوزهای ایرانی شاید خیلی… از همه مشت خوردند؛ دویدن و دویدن اما بالاخره رسیدن. همه این مشقت‌ها رو پشت سر گذاشتن. ما تازه اومدیم و قصد رفتن رو نداریم. بازی آمریکا برای ما یه حیات دوباره‌ست.
یه فرصت دیگه؛ مهدی طارمی حرکت کرده، انصاری‌فرد رو دستش. چهار نفره‌ایم. بزنید کار شیرین‌تر بشه، بزنید کار تکمیل‌تر بشه، بزنید پیروزی شیرین‌تر. هر چی بیشتر بهتر. ایران ۲ – ولز ۰. این بار رامین رضاییان.
خانم‌ها آقایان؛ این راب پیجه، این بن دیویسه، این چهره ایرانی‌های شاد توی ورزشگاه و سراس دنیاست.
پیمان یوسفی، این گزارش باسابقه فوتبال ایران، که بسیاری تا دیروز او را با گزارش دیدار ایران – عراق می‌شناختند، حالا با پیروزی تاریخی تیم‌ملی برابر ولز وارد ذهن طرفداران فوتبال خواهد شد.
بد نیست حالا که کمی از هیجان پیروزی خارج شده‌ایم، این چند دقیقه را بازخوانی کنیم؛ گویی یکی از نمایش‌نامه‌های درام حماسی را پس از اجرای زنده روی صحنه، از روی کاغذ می‌خوانیم و در ذهن بازآفرینی می‌کنیم:
آفرین به روزبه چشمی. این برگشت ناقص، چه گلی زد روزبه. چه گلی زد؛ کاری رو که بازیکنای ما قبلش نتوانستن بکنن، تیر دروازه، وین هنسی، همه و همه ناکام گذاشتنشون اما بالاخره روزبه چشمی زد.
گلی که به ثمر رسوند، یک گل استثنایی و تاریخی برای روزبه شد، برای تیم ملی ایران شد. خانم‌ها و آقایان، سومین برد ما در ادوار جام جهانی مبارکتون باشه. عالی بود؛ سر تا سرش لذت بردیم و یک حسن ختام هم براش، گل زیبای روزبه چشمی بود.
ایران ۱ – ولز ۰؛ کی‌روش رو نگاه کنید. کی‌روش مربی بازنده نیست خدایی. دوست نداره بازنده باشه.
ترابی…
یه دور کامل می‌زنه
خود مهدی ترابی، حالا برای مهدی طارمی.
از چپ، یکی از آخرین فرصت‌ها
موقعیت برای ایران…
اینجا جای اشتباه نیست
خوشبختانه اشتباه هم نمیشه
یک‌بار دیگه… این شوت از راه دور
علی جهانبخش، از چپ. یک موقعیت، پاس رو به عقب. نه!
یک‌بار دیگه… روزبه
روزبه چشمی… توی دروازه، توی دروازه. ما مستحق این گل بودیم، ما باید این گل رو می‌زدیم، ما به جام برمی‌گردیم، ما به جام برمی‌گردیم؛ سزاوارانه و شایسته هم برمی‌گردیم.
مهم نیست که این گل رو روزبه چشمی زد، این گل رو تیم ملی ایران زد. ایران ۱ – ولز ۰. ایران ۱ – ولز ۰.
تبریک میگم به همه بر و بچه‌ها. راب پیج خیلی وقته این قیافه رو گرفته بود. مشخص بود که بازی رو باختن. من مطمئن بودم که می‌زنیم و زدیم.
پرشمار باد از این لحظات برای ملت ایران.
خوب باد، بهتر باد حال ملت ایران؛ همیشه و همیشه این ملت مستحق اینند.
مطمئن بودیم که این تیم پا پس نمیذاره، مطمئن بودیم که ایرانی پا پس نمیذاره و شکست نمی‌خوره. این اتفاق افتاد. حالا دیگه امید و شور و حالا دیگه امید و شور و حال هست و بازی بعد.
تبریک به کی‌روش، تبریک به کادرفنی، تبریک به تیم ملی ایران، تبریک به خودم و خودت ایرانی هموطن. تبریک به شما.
ولز ۰ – ایران ۲. بردیم. مردیم تا بردیم اما بردیم. خوب هم بردیم و مستحقش هم بودیم. بارک‌الله بر و بچه‌ها. آفرین به همه شما.
ملت ایران؛ امیدوارم که این ملک و این ملت همیشه روزهای خوب و سرافراز تجربه کنند. حال دلشون خوب باشه، بهتر باشه، بهترین باشند.
خیلی ممنون و متشکر. دیگه صدام درنمیاد، باقیش باشه برای محمدرضا و محمدحسین.
تبریک، تبریک.
